Από τις 4 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους το “Συνέβη στο Σόχο”, νέο ψυχολογικό, δραματικό θρίλερ του Έντγκαρ Ράιτ (Baby Driver), γύρω από την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που έχει πάθος με το σχέδιο μόδας και που αποκτά μυστηριωδώς την ικανότητα να ταξιδέψει στο χρόνο και να βρεθεί στην καρδιά της δεκαετίας του 1960 στο Λονδίνο.
Εκεί, συναντά το απρόσμενο είδωλο με το οποίο θα πάθει εμμονή, μια εκθαμβωτικά γοητευτική pop τραγουδίστρια που κάνει τα πρώτα της βήματα στα καταγώγια του περιβόητου «swinging London». Όμως, το υποσχόμενο Λονδίνο της δεκαετίας του ‘60 θα αποδειχθεί ότι δεν είναι ο παράδεισος που φαίνεται με την πρώτη ματιά και ο ψυχικός της κόσμος θα αρχίσει να καταρρέει με συνταρακτικές συνέπειες...
Λένε πως το παρελθόν είναι μια άλλη χώρα, ένα κλειδωμένο σύνορο. Η νεαρή φοιτήτρια μόδας στην ταινία καταφθάνει στο Λονδίνο για να ξεκινήσει μια καριέρα στην πόλη, αλλά η εμμονή της με το δοξασμένο παρελθόν του θρυλικού Λονδίνου της δεκαετίας του '60 την ωθεί σε σκοτεινά μονοπάτια και σε έναν κόσμο φανταχτερού ονείρου και κλειστοφοβικού εφιάλτη. Πρόκειται για ένα κορίτσι που εκφοβίζεται πολύ γρήγορα από την ανταγωνιστική της συγκάτοικο στη φοιτητική εστία και που τα ολονύχτια πάρτι των συμφοιτητών της ταράζουν την ηρεμία της, με αποτέλεσμα να αναζητήσει μια κατοικία σε μια άλλη γειτονιά του Λονδίνου.
Όταν τελικά βρίσκει ένα δωμάτιο προς ενοικίαση στην κορυφή ενός παλιού σπιτιού που ανήκει σε μια ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια, η ηρωίδα γλιστρά άθελά της σε ένα εφιαλτικό ταξίδι στο χρόνο. Θα βρεθεί στην δεκαετία του ‘60 και θα μετατραπεί σε ένα σκοτεινό είδωλο της φιλόδοξης τραγουδίστριας, χορεύτριας και ηθοποιού, της Σάντι (Άνια Τέιλορ-Τζόι) η οποία εμφανίζεται στο Café De Paris.
Η νεαρή ηρωίδα θα γίνει σκοτεινός αντίλαλος της ζωής της σαγηνευτικής στάρλετ, και θα παρασυρθεί σε ένα όνειρο όπου η δόξα και οι υποσχέσεις για την καλή ζωή θα πάρουν απρόβλεπτες διαστάσεις και τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον εφιάλτη και ανάμεσα στην παράνοια και την διορατικότητα θα γίνουν δυσδιάκριτα.
Τα δύο κορίτσια θα συνδεθούν με έναν μεταφυσικό δεσμό, ως είδωλο και θαυμάστρια, ως έμπνευση και μίμηση, ως θύμα και σωτήρας, ως φάντασμα και στοιχειωμένη. Οι ομοιότητες στην καθημερινότητα των δυο γυναικών, ο άυλος συναισθηματικός δεσμός τους, η αμοιβαία εξάρτηση στον κόσμο των ονείρων και η μακάβρια απειλή που θα σκεπάσει τις ζωές τους θα παρασύρουν τον θεατή σε μια δαιδαλώδη αφήγηση σε παράλληλους χρόνους και κόσμους, μέχρι την αποκάλυψη ενός τρομακτικού μυστικού, καλά κρυμμένου στα σοκάκια του Λονδίνου μέσα στις δεκαετίες.
Η εκρηκτική, χυμώδης βρετανική pop της δεκαετίας του ’60, η απαράμιλλη μόδα στην εποχή της αποθέωσης του στυλ, οι αστικοί μύθοι και η βία πίσω από την απατηλή λάμψη, θα θρέψουν ένα συγκλονιστικό μυστήριο στις παρυφές των συνόρων του χρόνου και του μυαλού, εκεί ακριβώς που ολισθαίνει η λογική, μέχρι το ελεγειακό, αιματηρό φινάλε.
Με το Συνέβη στο Σόχο ο Έντγκαρ Ράιτ μεταφέρει πειστικά την πυρετώδη ανησυχία για το άγνωστο που καραδοκεί στα όνειρα και τις φαντασιώσεις με αμφίδρομα νοηματικά περάσματα. Ισορροπεί στιλιζαρισμένα ανάμεσα στη γοητεία των χρωμάτων και της μουσικής και στα ξεσπάσματα έντασης και πανικού, κρατώντας την ιστορία του στη κόψη του διφορούμενου.
Μετά την γκαζωμένη αφήγηση του Baby Driver, την απολαυστική φαντασία του Ο Σκοτ Πίλγκριμ Εναντίον των 7 Πρώην και την αξεπέραστη τριλογία Τρεις γεύσεις του Κορνέτο που αποτελείται από τα Shaun of the Dead (2004), Hot Fuzz (2007) και The World's End (2013), ο Έντγκαρ Ράιτ αφήνει ξανά το στίγμα του ως ένας από τους πιο ευφάνταστους βρετανούς δημιουργούς της γενιάς του.
Στο Συνέβη στο Σόχο, πέρα απ’ το να αφηγηθεί μια συναρπαστική ιστορία τρόμου, εμμονής, απόκοσμης γοητείας και αστυνομικού μυστηρίου, κάνει έναν φόρο τιμής στο άναρχο και απρόβλεπτο Λονδίνο στο απόγειο της pop κουλτούρας, στην μόδα και στο στυλ της ίδιας εποχής αλλά και στο καθαρό βρετανικό σινεμά γοτθικού τρόμου.
Δίπλα στην ολοένα ανερχόμενη Άνια Τέιλορ-Τζόι (από το “The Queen's Gambit” του Netflix), την χαρισματική Τομασίν ΜακΚένζι (“Jojo Rabbit”) που παίρνει στους ώμους της το φιλμ, και τον Ματ Σμιθ (που εμφανίζεται στο “Doctor Who”, και το τηλεοπτικό The Crown), ο σκηνοθέτης Έντγκαρ Ράιτ κάνει έναν συγκηνιτικό φόρο τιμής στο σινεμά που αγαπάει, τοποθετώντας τρεις εμβληματικές μορφές του Βρετανικού κινηματογράφου, σε κεντρικούς ρόλους: την Νταϊάνα Ριγκ (The Avengers, Game Of Thrones, On Her Majesty’s Secret Service) τον Τέρενς Σταμπ (The Collector, The Limey, Superman II) και την Ρίτα Τούσινγκαμ (A Taste Of Honey, Doctor Zhivago).
Το Συνέβη στο Σόχο είναι ένα ερωτικό γράμμα σε μια περασμένη εποχή, που αναδεικνύει τους μύθους, την κληρονομιά της pop κουλτούρας, την πολιτισμική έκρηξη μας εποχής όπου όλα ήταν πιθανά. Ταυτόχρονα είναι και μια προειδοποίηση για τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει η νοσταλγία και για τα κρυμμένους σκελετούς και τα φαντάσματα που έχει κάθε εποχή, όσο φωταγωγημένη και να είναι. Αυτή είναι η εγκληματική πλευρά των ιστοριών που επιβίωσαν μόνο για το στυλ και τη φινέτσα. Εδώ κρύβεται το αίμα που οι αφηγήσεις από το Νυχτερινό Λονδίνο του ‘60, συχνά παρέλειπαν. Και εδώ κρύβονται τα καταρρακωμένα όνειρα πολλών ελπιδοφόρων κοριτσιών που δεν βρήκαν μια θέση στον ήλιο και η ιστορία τους έσβησε σε κάποιο υποφωτισμένο nightclub του Σόχο.
Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι ένας χορογραφημένος εφιάλτης, μια στυλιζαρισμένη άσκηση στον ψυχολογικό τρόμο, μια γοητευτική ματιά στην εμμονή και μια κατάβαση στο ασυνείδητο όπου τα όρια του χρόνου, του τόπου και της λογικής παύουν να ισχύουν και που η ομορφιά, το ταλέντο και το στυλ, καμουφλάρουν τα τραύματα από τις πιο σκοτεινές ιστορίες που έβγαλε η γειτονιά του Λονδίνου όπου πολλά χρόνια πριν, για μια στιγμή στο χρόνο, κάπου στα Swingin’ Sixties, όλα έμοιαζαν πιθανά.
Στο «Συνέβη Στο Σόχο» η ηρωίδα πηγαίνει σε ένα ταξίδι. Πρώτα από την επαρχία στην πόλη και μετά σε μια άλλη εποχή. Θα ήθελα πολύ το κοινό να κάνει αυτό το ταξίδι μαζί της όταν η ταινία θα κάνει πρεμιέρα. Εσκεμμένα ωθήσαμε το άνοιγμα της ταινίας το φετινό φθινοπωρινό για να μπορούμε να την απολαύσουμε στη μεγάλη οθόνη.
Εγώ, το καστ και το συνεργείο της ταινίας είμαστε ενθουσιασμένοι και θα θέλαμε να ζητήσουμε από εσάς, τους θεατές, να κρατήσετε τα μυστικά της ιστορίας για να τα ανακαλύψουν οι άλλοι μόνοι τους αργότερα.
Όταν γράφαμε την ταινία, θέλαμε όλοι όσοι τη δουν να ανακαλύψουν την ιστορία μαζί με την ηρωίδα. Επομένως, παρακαλώ, αν μπορείτε, διατηρήστε την εμπειρία ανέπαφη για το υπόλοιπο κοινό, ώστε όσα συνέβησαν χθες βράδυ στο Σόχο… να παραμείνουν στο Σόχο.
Έντγκαρ Ράιτ
Τι συμβαίνει όταν ο χορός και η μουσική εισβάλλουν στο μουσείο; Τι θα γινόταν αν τα εκθέματα αποφάσιζαν να αλλάξουν θέση; Τι θα έλεγε ένα άγαλμα αν μπορούσε να μιλήσει και τι μουσική θα επέλεγε να χορέψει κανείς δίπλα από έναν πίνακα ζωγραφικής; Μπορεί το μουσείο να γίνει χώρος εξερεύνησης, παιχνιδιού και δημιουργίας και, αν ναι, πώς;
Ο Δήμος Αθηναίων προσκαλεί τα παιδιά 6-12 ετών να ανακαλύψουν «Το μουσείο αλλιώς» μέσα από μία συναρπαστική διαδραστική ξενάγηση που πραγματοποιείται για πρώτη φορά, με ελεύθερη συμμετοχή, έως τον Δεκέμβριο 2021, στους πολιτιστικούς χώρους και τα μουσεία του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ) και στο Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου της Τεχνόπολης.
Πιο αναλυτικά, «Το μουσείο αλλιώς» είναι μία κινούμενη εκπαιδευτική δράση βιωματικού χαρακτήρα που καλεί τα παιδιά του Δημοτικού (σχολεία και οικογένειες) να κάνουν μία διαφορετική επίσκεψη στο μουσείο και να το ανακαλύψουν μέσα από τη μουσική, το σωματικό θέατρο, την κίνηση και τον χορό. Τα παιδιά γνωρίζουν τις συλλογές, τα εκθέματα, την αρχιτεκτονική και την ιστορία του μουσείου μέσα από την ψυχαγωγία, τη διάδραση και το παιχνίδι κι έτσι, το μουσείο μετατρέπεται σε έναν χώρο ζωντανό, γεμάτο δημιουργικές προκλήσεις, έναν χώρο που εξάπτει τη φαντασία, την ελεύθερη έκφραση, τη δημιουργία.
Στο πλαίσιο της δράσης, τα παιδιά υπό την καθοδήγηση των performers, θα συμμετάσχουν σε μία σειρά από ξεχωριστές ομαδικές και ατομικές δραστηριότητες όπως θεατρικά παιχνίδια, κινησιολογικούς αυτοσχεδιασμούς και συλλογικές συζητήσεις, θα δημιουργήσουν σχήματα και χορογραφίες με το σώμα τους, θα επιλέξουν ήχους και μουσική, θα μάθουν την ιστορία των εκθεμάτων, θα συνθέσουν τα δικά τους παραμύθια και, τελικά, θα γνωρίσουν το μουσείο… αλλιώς!
Στόχος της δράσης είναι να επαναπροσδιορίσει το μουσείο ως τόπο ψυχαγωγίας καλλιεργώντας το αίσθημα του σεβασμού προς αυτό, να δώσει τα καλλιτεχνικά ερεθίσματα και να συμβάλει στην ανάπτυξη μουσειακής παιδείας, να εξοικειώσει τα παιδιά με τις τέχνες και τον πολιτισμό, να προάγει την συνεργασία και την ομαδικότητα, να ενθαρρύνει την ελευθερία έκφρασης.
Η μουσικοχορευτική δράση έχει ευέλικτη δομή και προσαρμόζεται κάθε φορά σύμφωνα με τις ανάγκες του πολιτιστικού χώρου που πραγματοποιείται και σύμφωνα με την ηλιακή ομάδα που απευθύνεται. Κάθε χώρος θα φιλοξενήσει δύο διαδραστικές ξεναγήσεις σε μία μέρα. Κάθε δράση διαρκεί περίπου 60’- 90’ και πραγματοποιείται με ελεύθερη συμμετοχή για περιορισμένο αριθμό ατόμων (απαραίτητη η κράτηση θέσης).
Για κράτηση θέσης, επικοινωνήστε με τον χώρο που ενδιαφέρεστε να επισκεφθείτε. Δείτε τις ημερομηνίες και τις ώρες που θα πραγματοποιηθεί η δράση ανά χώρο:
Η ομάδα A(r)CT γεννήθηκε το 2014 στην Αγγλία από την χορογράφο, performer και καθηγήτρια χορού Ελένη Παπαϊωάννου με κεντρική ιδέα πώς η τέχνη ανήκει σε όλους και πρέπει να βρίσκεται παντού. Έχει πραγματοποιήσει διαδραστικές site-specific παραστάσεις σε απρόσμενους χώρους (μετρό, πλατείες, βιβλιοπωλεία, γκαλερί, πάρκα κ.ά.), εργαστήρια που απευθύνονται σε όλες τις ηλικιακές ομάδες και παραστάσεις με στόχο τη διαπαιδαγώγηση και ενεργή συμμετοχή του κοινού. Μερικά από τα φεστιβάλ που έχει συμμετάσχει σε Ελλάδα και εξωτερικό είναι: International Contemporary Dance Festival of Mexico City 2018, Rabbitlab 2.0, Κυριακές στην Τεχνόπολη, In Progress Feedback Festival 2017, Αthens Video Dance Project Festival 2016 (Αθήνα), 1η και 2η Πλατφόρμα σύχρονου χορού του θεάτρου ΠΚ (Αθήνα), 1ο Φεστιβάλ Χορού του Χοροχρόνου (Αθήνα), Resolution 2016 και Fringe Shorts 2015 στο The Place (Λονδίνο), Summer Streets 2015 στη Regents Street, Friday League στο Theatre Delicatessen (Λονδίνο), Motus Festival στο Milton Keynes (Αγγλία), 2ο Scratch Festival (Αθήνα), Emerging Choreographers Platform 2015 στο Broadway Theatre (Λονδίνο).
Λίγα λόγια για το Artfygio
Το Artfygio–«Τεχνών το Καταφύγιο» ιδρύθηκε το 2013 με βασικό σκοπό να αποτελέσει καταφύγιο τεχνών μέσω της προώθησης της τέχνης στην καθημερινότητα των ατόμων και των οικογενειών με στόχο την ψυχαγωγία και την εκπαίδευση. Ειδικεύεται στον σχεδιασμό και την υλοποίηση εξατομικευμένων (customized) εκπαιδευτικών προγραμμάτων και πολιτιστικών δράσεων για φορείς όπως μουσεία, δήμοι, πολιτιστικά κέντρα, ιδρύματα, ιδιωτικές εταιρείες κ.ά.
Πληροφορίες
Για παιδιά 6-12 ετών (οικογένειες & σχολεία)
Ελεύθερη συμμετοχή, για περιορισμένο αριθμό ατόμων
Απαραίτητη κράτηση θέσης
Για κρατήσεις, επικοινωνήστε με τον χώρο που ενδιαφέρεστε να επισκεφθείτε.
Πρεμιέρα κάνει απόψε η παράσταση «Δεν μπορώ να φανταστώ το αύριο» σε σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη στο θέατρο «Φούρνος».
Η υπόθεση
Μια γυναίκα κι ένας άντρας. Το «ένα» και το «δύο». Το «ένα» είναι ο μοναδικός φίλος του «δύο». Το «δύο», ο μοναδικός φίλος του «ένα». Όταν το «ένα» αδυνατώντας να διαχειριστεί τη δραματική αλλαγή που έχει επέλθει στη ζωή του, αποφασίζει να σπάσει τη ρουτίνα των καθημερινών συναντήσεών τους, το «δύο» αντιδρά με όσα μέσα διαθέτει κι ένα παιχνίδι αρχίζει ανάμεσά τους όπου οι ρόλοι «νικητή» και «ηττημένου» εναλλάσσονται με αβέβαιο αποτέλεσμα.
Έργο της όψιμης, πιο πειραματικής, περιόδου του Τεννεσσή Ουίλιαμς, το μονόπρακτο «Δεν μπορώ να φανταστώ το αύριο», προσεγγίζει με τρυφερότητα και ποιητικότητα τα προσφιλή στον σπουδαίο συγγραφέα θέματα, της εξάρτησης, της μοναξιάς και της απώλειας.
Συντελεστές
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Γιάννης Νταλιάνης
Σκηνικά-κοστούμια: Σπύρος Γκέκας
Μουσική σύνθεση-επιμέλεια: Λευτέρης Διγώνης
Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση
Βοηθός σκηνοθέτη: Βασιλεία Κανάκη, Χρύσα Νταή
Φωτογραφίες-τρέιλερ: Full Frame | Γιάννης Βολιώτης
Προβάλλεται από σήμερα, Πέμπτη 4 Νοεμβρίου, αποκλειστικά στην «Ανδόρα» “ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ” του Ζαν-Λικ Γκοντάρ.
Διάσημος για τον συνεχή πειραματισμό του με την κινηματογραφική φόρμα και γλώσσα, ο Γκοντάρ είναι πλέον ένας θρύλος του σινεμά. Κάθε νέα του ταινία είναι ένα must see που σε ταξιδεύει σε άλλους κόσμους. Αυτή τη φορά, μισόν αιώνα μετά τον Μάη του '68, ο Πάπας της Νουβέλ Βαγκ υπογράφει ένα φιλοσοφικό και πολιτικό μανιφέστο βγαλμένο από το πνεύμα της ιστορικής εξέγερσης στη Γαλλία και, ξεφυλλίζοντας το δικό του «Βιβλίο της Εικόνας», εξαπολύει δριμύ κατηγορώ στον δυτικό πολιτισμό και την παρακμή του, στον δυτικό ιμπεριαλισμό έναντι της Ανατολής, σε μια ταινία-κάλεσμα στα όπλα.
Για την ταινία του αυτή, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ τιμήθηκε με τον Ειδικό Χρυσό Φοίνικα στο 71ο Φεστιβάλ των Καννών.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Ο ίδιος ο δημιουργός περιγράφοντας την ταινία του, εν όψει του Φεστιβάλ των Καννών, έγραφε: «Τίποτα παραπάνω. Παρά μόνο σιωπή. Τίποτα περισσότερο. Παρά μόνο ένα επαναστατικό τραγούδι. Μία ιστορία σε πέντε πράξεις, όσα και τα δάχτυλα ενός χεριού»
H ταινία, είναι ένα κινηματογραφικό δοκίμιο, μια παραβολή που προκύπτει μέσα από τη μείξη μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης με τον τρόπο του 88χρονου (τότε) δημιουργού ο οποίος συνδυάζει αποσπάσματα από δεκάδες ταινίες (απ’ το «Τοπίο στην Ομίχλη» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου μέχρι τα «Σαγόνια του Καρχαρία» του Στίβεν Σπίλμπεργκ), κείμενα, φωτογραφίες, έργα τέχνης, δελτία ειδήσεων, «πειραγμένες» εικόνες, ήχους που διακόπτονται απότομα και άλλα υλικά, «παίζοντας» μοναδικά με τα εργαλεία της μονταζιέρας. Ανένταχτη σε οποιοδήποτε συμβατικό κινηματογραφικό είδος, η ταινία του Γκοντάρ, αποτελεί ένα σχόλιο για τη Μέση Ανατολή και την καταδυνάστευση του Αραβικού Κόσμου από τη Δύση– αλλά όχι μόνο.
Για τον Γκοντάρ, η ιστορία του κόσμου είναι φτιαγμένη από τη μαγεία του σινεμά που ο ίδιος αγάπησε. Είναι όμως φτιαγμένη και από τις φρικαλεότητες του σύγχρονου κόσμου, τις οποίες παρουσιάζει παραστατικά. Για τον γαλλοελβετό οτέρ, έχουμε πόλεμο: Κερδοσκοπία, τρομοκρατία, λαϊκισμός, βαρβαρότητα, «ηγέτες» που σέρνουν τους πειθήνιους λαούς τους σαν πρόβατα, υποκρισία των νόμων, συλλογική ευθύνη. Ο χριστιανισμός και το Ισλάμ, υποστηρίζει, είναι οι διαφορετικές πλευρές του ίδιου νομίσματος, ενώ η γλώσσα μας πεθαίνει.
Ως γνήσιος προβοκάτορας, ο Γκοντάρ, δημιουργός των Adieu au Langage και Film Socialisme, εξαπολύει στην ταινία του αυτή, ένα δριμύ κατηγορώ στον δυτικό πολιτισμό και την παρακμή του. Και εν τέλει, υπερασπίζεται την βία και την επανάσταση ως τη μόνη απάντηση στην φρίκη αυτή.
Συνδετικός ιστός όλων αυτών η υποβλητική φωνή του ηλικιωμένου αφηγητή. Όπως σημείωνε, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας, η Νικόλ Μπρενέζ, που δούλεψε με τον Γκοντάρ στο μοντάζ αυτής της τόσο ιδιαίτερης ταινίας, «στον αντίποδα του Βιβλίου των λέξεων, της Βίβλου, βρίσκεται η Ταινία. Ποιες είναι τελικά οι διαφορές; Σε αντίθεση με τις Βίβλους που ορίζουν και επιτάσσουν, μήπως το Βιβλίο των εικόνων, ορθώνοντας το επαναστατικό του ανάστημα ενάντια στο ρεύμα της πραγματικής ιστορίας επιτελεί μια απελευθερωτική χειρονομία; Προκειμένου να εκτροχιάσει το τρένο της Ιστορίας, να μπερδέψει τις σιδηροδρομικές διακλαδώσεις, να επανεκκινήσει το γεωπολιτικό φαντασιακό, το Βιβλίο της Εικόνας, ως πραγματεία και ως επίθεση, προσφέρει μια βόμβα ανθρωπισμού σε μια εποχή επιταχυνόμενης πολιτικής οπισθοδρόμησης.».
Υποβλήθηκε από georgep στις Πέμ, 11/04/2021 - 00:00.
Στον 92,9 Kiss επιλέγουμε και σας παρουσιάζουμε μερικά από τα πιο σημαντικά γεγονότα και ειδήσεις που σημάδεψαν την ιστορία της μουσικής, σαν σήμερα πριν από χρόνια...
Σαν σήμερα 4 Νοεμβρίου, το 1969 γεννήθηκε ο Αμερικανός ράπερ, στέλεχος δισκογραφικής, παραγωγός δίσκων και επιχειρηματίας Sean John Combs, που έγινε ευρύτερα γνωστός στη μουσική βιομηχανία ως Puff Daddy ή P. Diddy.
Το ντεμπούτο άλμπουμ του Puff Daddy στη δισκογραφία έγινε το 1997, με την κυκλοφορία του «No Way Out», το οποίο χαρακτηρίστηκε επτά φορές πλατινένιο, καθώς περιλάμβανε το πιο επιτυχημένο τραγούδι της ραπ, όλων των εποχών.
Πρόκειται για το «I'll Be Missing You», τραγούδι που αποτελεί αποτέλεσμα της συνεργασίας του Puff Daddy με την τραγουδίστρια Faith Evans και το συγκρότημα της R&B, 112.
Ο Puff Daddy είναι σε κάθε περίπτωση ο πιο πλούσιος καλλιτέχνης της hip-hop από το 2007 μέχρι σήμερα, με το σύνολο της περιουσίας του να εκτιμάται στα 740 εκατομμύρια το 2019 σύμφωνα με το περιοδικό Forbes.
Την εικαστική εγκατάσταση του εικαστικού Αντριάν Πάτσι, «We Apologize» φιλοξενεί έως τις 12 Νοεμβρίου 2021 η πλατεία Βικτωρίας. Το έργο είναι το αποτέλεσμα μιας πολύμηνης έρευνας και συνεργασίας με παλιούς και νέους κατοίκους σχετικά με τη γειτονιά της Βικτώριας μετά από πρόσκληση των οργανισμών Counterpoints Arts και Victoria Square Project, με την επιμέλεια του Almir Koldzic, διευθυντή του Counterpoints Arts, και της Νιόβης Ζαραμπούκα-Χατζημάνου, διευθύντρια του Victoria Square Project.
Η πλατεία Βικτωρίας είναι μία από τις πιο πολυσυζητημένες και πολιτικά φορτισμένες πλατείες της Ελλάδας, αντιπροσωπεύοντας συχνά το μεταναστευτικό και το προσφυγικό ζήτημα, καθώς αποτελεί σημείο συνάντησης όλων των διαφορετικών κοινοτήτων που συγκροτούν την ευρύτερη γειτονιά της Βικτώριας. Το έργο «We Apologize» μας προκαλεί να ξανασκεφτούμε, να κοιταχτούμε, και να βρούμε τους τρόπους να ζήσουμε μαζί, αναγνωρίζοντας τις ανάγκες του καθένα και της καθεμίας που ζει εκεί. Απευθύνεται σε όλους και όλες μας, ανεξάρτητα από τη θέση και την τοποθέτησή μας, χωρίς να διατυπώνει το ίδιο ένα συμπέρασμα μέσα στον δημόσιο χώρο αλλά αποτελώντας έναυσμα για σκέψη, όπως συνήθως συμβαίνει στο έργα του Αντριάν Πάτσι.
To «We Apologize» πραγματοποιείται στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Across Borders, με την υποστήριξη του Athens Culture Net του Δήμου Αθηναίων. Αποτελεί κομμάτι της πολυετούς δράσης του VSP στην ευρύτερη περιοχή της Βικτώριας και του ερευνητικού επιμελητικού προγράμματος «Ποιος είναι ο σύγχρονος Αθηναίος;». Μέγας Δωρητής του Victoria Square Project και του ερευνητικού επιμελητικού προγράμματος είναι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ). Το πρόγραμμα του VSP υλοποιείται σε συνεργασία με το Kulturstiftung Allianz.
Η εικαστική εγκατάσταση συνοδεύεται από ένα παράλληλο πρόγραμμα με εκπαιδευτικά προγράμματα για όλες τις ηλικίες, συζητήσεις πάνω στις θεματικές που θέτει το έργο, ξεναγήσεις και άλλες διαδραστικές δραστηριότητες που θα ανακοινωθούν το αμέσως επόμενο διάστημα. Το δημόσιο προγραμμα πραγματοποιείται σε συνεργασία και με την υποστήριξη του Goethe Institut Athen.
Ο Αντριάν Πάτσι
Ο Αντριάν Πάτσι, γεννημένος το 1969 στη Σκόδρα της Αλβανίας, σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία Τεχνών των Τιράνων. Το 1997 εγκαταστάθηκε στο Μιλάνο, όπου ζει και εργάζεται μέχρι και σήμερα. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του έχει παρουσιάσει προσωπικές εκθέσεις σε πληθώρα πολιτιστικών χώρων: Kunsthalle, Krems (2020), Galleria Nazionale delle Arti, Tirana (2019), Museo Novecento, Florence (2017), MAC, Musée d’Art Contemporain de Montréal (2014), Padiglione d’Arte Contemporanea – PAC, Milan (2014), Jeu de Paume, Paris (2013), Kunsthaus Zurich, Zurich (2010), Bloomberg Space, London (2010), The Center for Contemporary Art – CCA, Tel Aviv (2009), MoMA PS1, New York (2006) and Contemporary Arts Museum, Houston (2005). Ανάμεσα στις ομαδικές εκθέσεις που έχει συμμετάσχει, ο Αντριάν Πάτσι έχει εκθέσει έργα του στην 14η Διεθνή Έκθεση Αρχιτεκτονικής - La Biennale di Venezia (2014), στην 48η και την 51η διοργάνωση της Διεθνούς Έκθεσης Τέχνης - La Biennale di Venezia (1999 και 2005), στην 15η Biennale of Sydney (2006), στην 15η Quadriennale di Roma, όπου του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο (2008), στην Biennale of Lyon (2009) και τέλος στην 4η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2013).
Τα έργα του συμπεριλαμβάνονται σε πολλές δημόσιες και προσωπικές συλλογές, μεταξύ των οποίων και οι παρακάτω: Metropolitan Museum, New York, Museum of Modern Art, New York, Musée d’Art Contemporain de Montréal, Centre Pompidou, Paris, Israel Museum, Jerusalem, MAXXI, Rome, Fundacio Caixa, Barcelona, Moderna Museet, Stockholm, Kunsthaus Zürich, Zurich, Switzerland, UBS Art Collection, London, Museum of Contemporary Art, Miami, New York Public Library, New York, Solomon Guggenheim Foundation, New York, Seattle Art Museum, Seattle. Ο Αντριάν Πάτσι διδάσκει ζωγραφική και εικαστικές τέχνες στη Nuova Accademia di Belle Arti (NABA) στο Μιλάνο. Έχει διδάξει επίσης στην Accademia Carrara di Belle Arti στο Πέργαμο 2002-2006 και το IUAV στη Βενετία 2003-2015, ενώ έχει δώσει διαλέξεις και έχει συμμετάσχει σε εργαστήρια σε πολλά Πανεπιστήμια, Ακαδημίες και Ινστιτούτα Τέχνης σε διάφορες χώρες.
Το Counterpoints Arts
Το Counterpoints Arts είναι ένας εθνικός οργανισμός της Αγγλίας με δράση στον τομέα των τεχνών, της μετανάστευσης και της πολιτισμικής αλλαγής. Αποστολή του οργανισμού είναι η υποστήριξη και παραγωγή τεχνών που αναγνωρίζονται και ενθαρρύνονται από την βρετανική τέχνη, ιστορία και πολιτισμό. Στο επίκεντρο του οργανισμού βρίσκεται η πεποίθηση πως η τέχνη μπορεί να εμπνεύσει την κοινωνική αλλαγή και να αυξήσει τη συμπερίληψη και πολιτιστική ενσωμάτωση μεταναστών και προσφύγων. Το Counterpoints Arts ασχολείται με όλες τις μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης και συνεργάζονται με πληθώρα ανθρώπων και οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων καλλιτεχνών, πολιτιστικών και εκπαιδευτικών οργανισμών και ακτιβιστικές ομάδες της κοινωνίας των πολιτών. Ο οργανισμός έχει έδρα το Hoxton στο Λονδίνο με εθνική και διεθνή δράση.
Το Victoria Square Project
Το Victoria Square Project (VSP) είναι ένα εν εξελίξει κοινωνικό γλυπτό. Ένα έργο σύγχρονης τέχνης και ταυτόχρονα χώρος αναφοράς για τη γειτονιά, το VSP αποκτά αξία και νόημα από την αστική ανάπτυξη της 6ης Δημοτικής Κοινότητας Αθήνας. Με το επιμελητικό ερευνητικό ερώτημα «Ποιος είναι ο σύγχρονος Αθηναίος;» στοχεύει στο να θέσει στη δημόσια σφαίρα ερωτήματα και ζητήματα που αφορούν την έννοια του ανήκειν, τον διαπολιτισμό, την κρίση, την έξαρση νεοφασιστικών πρακτικών, ενώ ταυτόχρονα ενδυναμώνει την κοινότητα της γειτονιάς μέσα από καλλιτεχνικές πρακτικές και συλλογική έρευνα.
Με τα κρούσματα του κορωνοϊού στη χώρα μας να αυξάνονται συνεχώς, νέα μέτρα τίθενται σε ισχύ από αυτό το Σάββατο, 6 Νοεμβρίου.
Όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Υγείας, Θάνος Πλεύρης:
Όλοι οι ανεμβολίαστοι εργαζόμενοι, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, σε όποια θέση βρίσκονται, συμπεριλαμβανομένων και των χώρων λατρείας, θα μπορούν να προσέρχονται στη δουλειά τους και θα είναι υποχρεωμένοι με δυο τεστ εβδομαδιαίως (είτε rapid test είτε τεστ PCR).
H πρόσβαση σε όσους πολίτες μας δεν έχουν εμβολιαστεί, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις τράπεζες, σε όλους τους μικτούς χώρους διασκέδασης, σε ανοιχτούς χώρους όπου υπάρχει, στα εμπορικά καταστήματα και σε όλες τις δραστηριότητες που δεν θεωρούνται αναγκαίες, όπως είναι τα κομμωτήρια και κάθε άλλη δράση, θα γίνεται υποχρεωτικά με PCR ή rapid test.
Δε θα χρειάζεται να υπάρχει διαγνωστικός έλεγχος για τους μη εμβολιασμένους πολίτες, όπου είναι αναγκαίες οι δραστηριότητες, δηλαδή, για τα τρόφιμα, για την άσκηση του θρησκευτικού τους δικαιώματος, καθώς επίσης και για την πρόσβαση στα φαρμακεία.
Ποινές και έλεγχοι
Επιπλέον, αναβαθμίζονται οι ποινές για τα μαγαζιά τα οποία δεν τηρούν τα μέτρα, ενώ και οι έλεγχοι θα εντατικοποιηθούν. Στους ελέγχους θα πρέπει να υπάρχει και το πιστοποιητικό και η ταυτοπροσωπεία. Όσον αφορά στις ποινές, διπλασιάζονται με πρόστιμο που θα ξεκινά από 5.000 ευρώ και 15 μέρες αναστολή λειτουργίας του καταστήματος.
Παράλληλα, θα γίνει πλήρης ενημέρωση στους πολίτες για τα καταστήματα τα οποία δεν τηρούν τα μέτρα και έχουν δεχθεί ποινές, ώστε να γνωρίζουν οι πολίτες οι οποίοι θέλουν να τηρούνται τα μέτρα και να μην επισκέπτονται τα αντίστοιχα μαγαζιά, που έχουν εντοπιστεί παραβάσεις.
Τέλος, στους αθλητικούς χώρους, που είναι αμιγώς για εμβολιασμένους αλλά είναι υποχρεωτική η χρήση μάσκας, όπου δεν τηρείται το μέτρο θα υπάρξει ποινή στις ομάδες που θα συνδυάζεται με την παρουσία φιλάθλων σε επόμενα παιχνίδια.
Πόσο συχνά συναντάμε σε ομάδες χορού την ελευθερία και τον πειραματισμό με υλικά όπως το μάρμαρο; Oι διεθνείς RootlessRoot χορογραφούν την ανάγκη να αφήσουμε το αποτύπωμά μας στον κόσμο.
Μια διεθνής ομάδα χορού, ένας διάσημος γλύπτης, πέντε μοναδικές ερμηνεύτριες, ζωντανή μουσική, μάρμαρα που ζυγίζουν έναν τόνο, σκηνή που μοιάζει με ανθρώπινο σώμα, από 3 έως 7 Νοεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Στο νέο τους έργο, Stones and Bones, οι RootlessRoot, συνεργάζονται με τον Άγγλο γλύπτη Peter Randall-Page, αναμετρούνται με το υλικό της αιωνιότητας, το μάρμαρο, και δημιουργούν μια παράσταση για την παροδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, με τη συνοδεία της πρωτότυπης μουσικής σύνθεσης του Βασίλη Μαντζούκη. Στο επίκεντρο του έργου τοποθετείται το λευκό μάρμαρο –το υλικό με τη μεταφυσική διάσταση, το θεμέλιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού– παρόλο που η φυσική του θέση είναι μέσα σε μεγαλόπρεπα βουνά και έξω από θεατρικές συμβάσεις.
Οι δημιουργοί του έργου ξεκινούν την αναζήτησή τους από τον μυθικό, κοσμικό ωκεανό των άπειρων δυνατοτήτων, των δίχως όρια μορφών, σχημάτων και διαστάσεων, και καταλήγουν να δουλεύουν με τις βασικές πυθαγόρειες δομές της κοσμικής δημιουργίας και της γεωμετρίας. Σφαίρες, κύβοι, τετράεδρα, εικοσάεδρα… ένα αρχετυπικό σύμπαν αποτυπώνεται στα γλυπτά του Peter Randall-Page και οι ερμηνεύτριες επί σκηνής βυθίζονται στο σχήμα και στο βάρος των πραγμάτων, γνωρίζοντας πως όλα θα τελειώσουν σύντομα.
Οι RootlessRoot, με το Stones and Bones, αναζητούν ένα θέατρο χωρίς ψεύτικα αντικείμενα. Εκθέτουν το ανθρώπινο σώμα σε πραγματικές σκηνικές προκλήσεις, ελπίζοντας να αφήσουν ένα σημάδι που να μαρτυρά ότι κάποτε υπήρξαν.
Συντελεστές
Καλλιτεχνική Διεύθυνση & Χορογραφία: Rootlessroot – Λίντα Καπετανέα, Jozef Fruček
Με τις: Λίντα Καπετανέα, Έλενα Τοπαλίδου, Ηρώ Κόντη, Hyaejin Lee
Σκηνικά & Εικαστική Επιμέλεια: Thomas Randall-Page, Peter Randall-Page
Σκηνογραφική Επιμέλεια: Πάρις Μέξης
Ηχητικός Σχεδιασμός: Χρήστος Παραπαγκίδης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Περικλής Μαθιέλλης
Κοστούμια: Isabelle Lhoas
Κείμενα: Jozef Fruček
Επιμέλεια Κειμένων: Ιωάννα Νασιοπούλου
Φωτογραφία: Αλέξανδρος Παπαθανασόπουλος
Οργάνωση Παραγωγής & Touring: Cultόpια
Η παράσταση, σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, ξεκίνησε πρόβες στις αρχές του 2020 και θα έκανε πρεμιέρα τον Απρίλιο του ίδιου έτους. Αναβλήθηκε εξαιτίας της πανδημίας, γεγονός που επαναλήφθηκε με το κλείσιμο όλων των θεατρικών σκηνών της Ελλάδας το φθινόπωρο του 2020.
Το Stones and Bones κινηματογραφήθηκε και προβλήθηκε για 24 ώρες μέσα από την ψηφιακή συχνότητα του Onassis Channel στο ΥouTube την πρωτοχρονιά του 2021. Το καλοκαίρι του 2021 έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, ενώ τον Οκτώβριο παρουσιάστηκε στο διεθνές φεστιβάλ σύγχρονου χορού της Μπρατισλάβα (Σλοβακία), Bratislava in Movement, στο πλαίσιο της εξωστρέφειας της Στέγης. Είναι η πρώτη φορά που η παράσταση συναντά το αθηναϊκό κοινό από κοντά.
Η Στέγη υπήρξε συμπαραγωγός στο πρώτο έργο των RootlessRoot που παρουσιάστηκε στη Μικρή Σκηνή της, το Eyes in the Colors of the Rain (2011). Έχει επίσης κάνει την παραγωγή και έχει παρουσιάσει τα έργα τους, Kireru (2012) και Europium (2015), ενώ παράλληλα έχει υποστηρίξει τις περιοδείες τους ανά τον κόσμο. Το Kireru παρουσιάστηκε σε φεστιβάλ στην Ιταλία, στην Ελβετία και στη Σλοβακία, ενώ το Europium περιοδεύει τόσο στην Ευρώπη όσο και εκτός αυτής, όπως στο Χονγκ Κονγκ, και έχει παρουσιαστεί σε μεγάλες ευρωπαϊκές σκηνές, όπως στο Stadsschouwburg του Άμστερνταμ και στη Villette του Παρισιού.
Από την αρχή της καλλιτεχνικής τους πορείας, οι RootlessRoot έχουν στραμμένο το ενδιαφέρον τους στη σκηνική αξιοποίηση υλικών, που η χρήση τους από τους περφόρμερ δημιουργεί μεγάλες προκλήσεις. Στο Stones and Bones, σε πρωτότυπη μουσική του Βασίλη Μαντζούκη, οι ερμηνεύτριες μετακινούν βαριά και άκαμπτα μαρμάρινα γλυπτά κατασκευασμένα από τους Peter και Thomas Randall-Page. Το λευκό μάρμαρο, το υλικό των ναών και των επιβλητικών κατασκευών, τίθεται με την απαράμιλλη ομορφιά του στο επίκεντρο του έργου. Οι ερμηνεύτριες έρχονται αντιμέτωπες με το βάρος και τη σκληρότητά του και δημιουργούν ένα τοπίο κατακλυσμένο από τους ήχους της προσπάθειάς τους να συνομιλήσουν μαζί του.
Η δουλειά της ομάδας υποστηρίχθηκε από σημαντικούς ευρωπαϊκούς φορείς, ήδη από την ίδρυσή της, ενώ αργότερα ήρθαν οι συνεργασίες με σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο Akram Khan και ο John Parish, οι περιοδείες σε μια σειρά από χώρες, καθώς και σημαντικά βραβεία και διακρίσεις.
RootlessRoot
Με αφετηρία και προορισμό το σώμα, η Λίντα Καπετανέα και ο Γιόζεφ Φρούτσεκ επιθυμούν μέσα από κάθε χορογραφική τους απόπειρα να διευρύνουν το προσωπικό τους στυλ στην κίνηση. Δεν περιορίζονται στη λογική του καθαρά «χορευτικού λεξιλογίου»· επικεντρώνονται στην κίνηση που γεννιέται μέσα από την αναγκαιότητα, στη θεατρικότητα και στην ενστικτώδη επικοινωνία επί σκηνής. Οι κινησιολογικοί κώδικες της ομάδας είναι συνέπεια ανταλλαγής και συγχώνευσης υλικών διαφορετικής προέλευσης: από τις πολεμικές τέχνες και τα ακροβατικά μέχρι τον σύγχρονο χορό. Από το 2005 μέχρι σήμερα, τα 27 έργα της ομάδας (σόλο, εικαστικές-κινητικές εγκαταστάσεις, μεσαίας και μεγάλης κλίμακας παραστάσεις) έχουν παρουσιαστεί σε πάνω από 24 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Οι RootlessRoot έχουν συνεργαστεί με τον Akram Khan στο χορευτικό του σόλο DESH, καθώς και με τη Staadsteater Kassel Dance Company, τους DOT504, την Helsinki Dance Company της Φινλανδίας και πολλές άλλες ομάδες και δημιουργούς. Στην Ελλάδα, τα έργα τους έχουν παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Φεστιβάλ Δημήτρια, στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, στο Arc for Dance Festival. Στο εξωτερικό έχουν παρουσιαστεί σε μεγάλες σκηνές, όπως στην Grande halle de la Villette, στο Sadler’s Wells, στo St Gallen κ.ά. Τα έργα τους, Eyes in the Colors of the Rain (2011), Kireru (2012), Europium (2015) και Stones and Bones (2020), είναι συμπαραγωγές της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, η οποία υποστηρίζει και τις περιοδείες της ομάδας. Από το 2006 έχουν αναπτύξει την πρακτική Fighting Monkey, που επικεντρώνεται στην ανθρώπινη κίνηση/ανάπτυξη και τη βιώσιμη γήρανση και την οποία διδάσκουν σε σχολές ανά τον κόσμο.